พลาสเตอร์ยา ปิ๊ง! เพราะเมียถูกมีดบาดบ่อย
นายเอิร์ลและนางโจเซฟิน ดิกสัน (Earle and Josephine Dickson) แต่งงานกันในปี ค.ศง 1920 เป็นสามีภรรยาคู่ใหม่อาศัยในเมืองนิว บรันสวิก รัฐนิวเจอร์ซีประเทศสหรัฐอเมริกา สามีทำงานอยู่บริษัทจอห์นสัน แอนด์จอห์นสัน ภรรยาเป็นแม่บ้าน
ด้วยความเป็นแม่บ้านมือใหม่ไม่ชำนาญการครับ โจเซฟินจึงถูกน้ำร้อนลวก มีดบาด ตะปูตำ อยู่เป็นประจำ เอิร์ลต้องคอยทำแผลเล็กๆ น้อยๆ
ให้ภรรยาอยู่บ่อยๆ เขาจึงเกิดความคิดทำแผลแบบประหยัดเวลาและสะดวกใช้ ด้วยการนำผ้าก็อซมาวางบนเทปกาว เพื่อใช้ทำแผลให้ภรรยาโดยเฉพาะ
ต่อมาเอิร์ลได้นำความคิดนี้ไปเสนอนายจ้างในปี ค.ศ. 1921 บริษัท่จอห์สันแอนด์จอห์นสัน จึงได้ผลิตแถบพันแผลแบบมีกาวขึ้นมามีขนาดกว้าง 3 นิ้ว ยาว 18 นิ้ว แต่ยังไม่ติดตลาด
จนกระทั่งปี ค.ศ. 1924 บริษัทได้ปรับปรุงสินค้า สร้างเครื่องจักรขึ้นมาผลิตสินค้านี้โดยเฉพาะ และให้ชื่อว่า "แบนด์-เอด" (band-aid) สินค้าก็ติดตลาดทันที เป็นผลิตภัณ?์ที่ทำกำไรสูงสุดให้กับบริษัท
ในปี ค.ศง 1951 ได้มีการปรับรูปโฉมใหม่ให้กะทัดรัด ใช้ง่าย มีหลายขนาด คราวนี้ก็ใช้แพร่หลายไปทั่วโลก ปัจจุบันนี้พลาสเตอร์ยากลายเป็นแฟชั่น มีรูปการ์ตูนหลายหลากบนแผ่นพลาสเตอร์ยาให้เลือกใช้ เลือกสะสม เป็นของฝากกิ๊บแก๋ แม้ไม่เป็นแผลก็ปิดได้....เป็นงั้นไป
